Ostatni płomień wiru cz. 6

- To co? Zostajemy tu i wracamy do pocałunku czy idziemy do mnie?- zapytałam rozbawiona.
- Do ciebie.- powiedział normalnie- A poza tym u ciebie możemy wrócić do pocałunków.- powiedział szeptem z nutką romantyzmu w głosie. Zaczerwieniłam się. Wykonał swoje słynne jutsu Hiraishin no Jutsu. Znaleźliśmy się w moim nowym domu. Byliśmy w przedpokoju. Ściany były pomalowane na pomarańczowo. Ujrzałam na ścianach  zdjęcia. Szybko zdjęłam buty i podeszłam do jednego z nich i zamarłam. To byłam ja jako trzynastolatka!!!! Od razu uzmysłowiłam sobie, że cały dom jest identyczny co mój stary w wirze!!! Szybko poszłam do kuchni. Wszystko było takie samo!! Przeszłam dalej. Salon był naprzeciwko kuchni. A obok była jadalnia. Przy schodach była łazienka. Szybko poszłam na pierwsze piętro. Na czarnej drewnianej podłodze był położony puczowy fioletowy dywan. Ściany koloru ciemnego różu. Nie miałam ochoty zaglądać do czternastu pokoi bo wiedziałam jak one wyglądają. Weszłam na drugie piętro. Ściany miały karaibski błękit. Były tu wszędzie nasze obrazy. Mnie i mojego rodzeństwa. Weszłam do pierwszego pokoju przy schodach. To był mój pokój. Ściany pomalowane na biało-czarno, z niebieskimi i fioletowymi kwiatami, shurikenami, kunaiami i katanami. Na środku pokoju stało duże łóżko. Obok niego stała mała szafka nocna, były dwa okna jedno balkonowe a drugie zwyczajne z parapetem. Na nim znajdowały się poduszki. Po lewej strony pokoju były dwie pary drzwi. Jedne białe prowadziły do łazienki, drugie niebieskie do garderoby. Szybko zeszłam na dół przypominając sobie o obecności Minato. Po drodze nie zauważyłam żadnych kartonów do wypakowania. Okłamał mnie. Dostanie mu się. Oj dostanie. Gdy byłam na parterze zauważyłam go przy zdjęciach. Moich zdjęciach!! Zapaliła się czerwona lampka. Szybko do niego podbiegłam i zakryłam oczy dłońmi. Zaśmiał się. Nagle znalazłam się w salonie z nim na podłodze. Leżałam pod nim. Uśmiechał się uwodzicielsko. Nadal miałam dłoń na jego oczach. Nie próbował jej zdjąć. Jego lewa ręka trzymała mnie w talii , natomiast prawą miał wolną.
- Czy mogłabyś zdjąć tą twoją słodką dłoń z moich oczu?- zapytał dalej się uśmiechając.
- Nie.
- W takim razie masz do wyboru dwie opcje: zdejmiesz je po dobroci albo po złości. Co wybierasz?
- Po złości.- powiedziałam. Uwielbiam się z nim droczyć.
- Ach tak. Dobrze sama tego chciałaś.- powiedział i zaczął mnie… łaskotać!! Śmiałam się na całe gardło. Prosiłam, sorry raczej błagałam o litość. Szybko zabrałam dłoń z jego oczu i starałam się go odepchnąć lub złapać jego dłonie i je unieruchomić. Ale nic mi nie wychodziło bo cały czas się śmiałam. Postanowiłam zmienić taktykę. Nie trzymał mnie w talii, więc…. Szybko położyłam swoją lewą nogę na jego biodrze. Złapałam go za szyję. Przybliżyłam się do niego i pocałowałam namiętnie. Nadal nie przestawał mnie łaskotać ani całować. Korzystając z okazji, przewróciłam go na plecy. Teraz to ja byłam górą. Nasze rolę się odwróciły. Zaczęłam go łaskotać. Ten zaś nie wytrzyma. Przestał mnie całować i łaskotać, a zaczął się śmiać. Jego śmiech, był taki przepiękny. Zapamiętałam go i postanowiłam aby był jak najdłużej w mojej pamięci. Teraz miałam na celu cały czas doprowadzać go do śmiechu. Wtedy tak słodko wygląda. Przez chwilę mojej nieuwagi  i już znalazłam się pod nim.
- Jesteś nieuczciwy.- nadąsałam się jak małe dziecko.
- Oj. Nie dąsaj się. Co może chcesz się o coś założyć?
- A o co i w czym?
- W tym , że zdołam bez pocałunków sprawić byś się na mnie nie dąsała.
- Spoko a co będzie nagrodą?
- Powiem ci potem.
- Dobra, ale masz ograniczenie czasowe. Musisz to zrobić w ciągu jednej minuty.
- Nie ma sprawy.
- Czas…. Start.- powiedziałam. Poczułam jak podnosi się z podłogi i wychodzi z salonu. Czym prędzej usiadłam i na niego czekałam. Nic nie słyszałam. Postanowiłam , że go poszukam. Starałam się wyczuć jego czakre, ale na marne. Nie było go w moim domu. Gdy zostało mu tylko pięć sekund. Pojawił się przy mnie z… różami i kunaiami!! Szczęka mi opadła. Podszedł bliżej mnie i wręczył mi kwiaty. Poszłam do kuchni i wyjęłam wazon. Był takiego samego odcieniu jak jego włosy. Uśmiechnęłam się. Nalałam do niego wody i wsadziłam kwiaty. Odwróciłam się do niego. Nigdzie go nie widziałam. Nagle poczułam czyjeś wargi na mojej szyi. Następnie ktoś mnie do siebie odwrócił i pocałował namiętnie w usta. Wiedziałam, że to Minato. Ale chciałam się z nim podroczyć. Odsunęłam się od niego. Był zdekoncentrowany.
- Kim pan jest?! Żeby mnie tak nachodzić od tyłu i całować?! Ja mam już kogoś! Co pan w ogóle myśli?!
- Niech się pani opanuje! Ja jestem tak się składa pani chłopakiem. A może kimś więcej.- powiedział z chytrym uśmiechem.
- Nie wierze panu.- powiedziałam z uśmiechem na twarzy.
- A więc co mam zrobić aby pani to udowodnić?
- Nic nie powiem.
- Aha. Czyli pani nie chce mojego prezentu?
- Jakiego prezentu?


 **** A oto fotki uśmiechniętego Minato****