Ostatni płomień wiru cz.36

Dzięki za ponad 5000 wyświetleń.

- A no bo… chcieliśmy prosić Hokage o to , żebyś nas trenowała…- powiedział niepewnie Asuma. Usłyszeliśmy jak ktoś podnosi się z krzesła. Nagle Minato pojawił się przy nas i spojrzał na moich podopiecznych poważnym wzrokiem.
- Nie mogę się na to zgodzić.- powiedział poważnym tonem. Na twarzach moich uczniów widniał smutek, ale i pogodzenie się z tym faktem.
- A właśnie, że się zgodzisz.- powiedziałam patrząc mu hardo w oczy. Popatrzył na mnie czule po czym patrząc mi w oczy powiedział:
- Nie.
- Dlaczego?
- Bo jeszcze nie odpoczęłaś.
- Ale…- przerwał mi.
- Żadnego „ ale”.- powiedział surowym tonem. Pokazałam mu język.
- A właśnie , że będzie „ ale” dattebane!! Mam prawo do trenowania swoich uczniów!!! Nie zabronisz mi tego!! Nie…- Minato położył mi dłoń na ustach.
- Jiraiya zabierz ich z stąd i zabierz ich na trening.- tak jak zostało powiedziane tak też się stało. Minato dalej trzymając dłoń na moich ustach poszedł ze mną do drzwi. Przekręcił klucz, potem podprowadził mnie do tego samego taboretu na, którym siedziałam. Posadził mnie na swoich kolanach, spojrzał mi w oczy, zdjął dłoń z moich ust. Wziął głęboki wdech.
- Kushina nie możesz jeszcze ich trenować. Twój organizm nie wrócił jeszcze do normy. Nie mogę ryzykować twojego stanu, tylko dla tego , że ty tego chcesz. Więc proszę cię uszanuj moją decyzje i nic nie rób co jest związane z udziałem siły lub czakry. Jasne?- tym razem mówił jak zatroskany ojciec.
- Nie. Minato ty nie wiesz jak to jest.
- A właśnie, że wiem.
- Jak to?
- Kiedy, byłem z Jirayą na trzyletnim treningu miałem wtedy czternaście lat. Trenowałem z Jirayą całymi dniami, a gdy on pewnego razu poszedł spać a ja byłem bardzo blisko przy skończeniu rasengana  więc trenowałem go całą noc i niestety przemęczyłem swój limit na którym potrafiłem…- przerwałam mu.
- Ale przecież mówiłeś, że masz nieskończoną ilość czakry.
- Tak, ale w tedy nie potrafiłem do końca nad nią zapanować przy takim wysiłku. Rozumiesz. I dla tego wiem , że musisz odpoczywać a nie bić się lub wariować. Jasne?
- Ale ja nie będę się przemęczać. Będę im tylko mówiła co i jak, a będę się tylko przyglądać. Proszę.- powiedziałam robiąc słodkie oczka.
- Nie.
- Proszę…- powiedziałam głosem małego dziecka. Popatrzył na mnie rozbawiony.
- Nie.
- Ale ja tak pięknie proszę.- powiedziałam i słodko zatrzepotałam rzęsami.
- Nie.- powiedział rozbawiony.
- Proszę. Mogę tak cały dzień.- powiedziałam złowrogim głosem.
- Ty masz cały dzień, ale ja nie, więc proszę cię. Opanuj się i pozwól mi pracować.- powiedział i zdjął mnie sobie z kolan. Podszedł do drzwi, otworzył drzwi i usiadł na swoim fotelu. Nie poddam się i zdobędę od niego to pozwolenie. Właśnie wypełniał jakieś dokumenty, postanowiłam wykorzystać okazję, ale gdy zamierzałam zacząć do gabinetu przyszła jego asystentka. Podeszłam do niej i wzięłam od niej dokumenty. Zamknęłam za nią drzwi kopniakiem. Położyłam je na biurku. Podeszłam do niego, usiadłam okrakiem na nim i zmusiłam aby na mnie spojrzał. Na jego twarzy pojawił się rumieniec. Położyłam dłoń na jego podbródku i zmusiłam aby spojrzał mi w oczy.
- Minato. Proszę cię.
- Ale…- nie mógł nic powiedzieć. Super. Udało się. Zmrużyłam lekko oczy, uśmiechnęłam się lekko, przybliżyłam swoje usta do jego czoła i ucałowałam je.
- Proszę. Przecież nic nie będę robić. Chyba , że mi nie ufasz?
- Ufam ci ufam, ale się o ciebie boje.